miércoles, 9 de noviembre de 2011

Neva

Os copos de neve son demasiado pequenos para caer a peso, así que van dun lado a outro movidos polo capricho do vento. Levados aquí e aló por cortas ráfagas que os arrastran bruscamente, semella sen embargo que son eles quenes remolonean no aire para non chegaren ó chan e cando acaban caendo disólvense sen remedio, mollando o patio.
A poucos, sen embargo, vai desaparecendo o color verde deste, vai aclarándose, e ás once e vintecinco, cando ó sonar o timbre do recreo para de nevar e aparece lonxe no ceo moi brillante o sol, ilumínase un marabilloso tapiz fino e branco xusto antes da tormenta de nenos que xa saen das clases, ás miñas costas, e baixan correndo cara á saída do patio.
Un paso, dous pasos, tres pasos. A neve é esponxosa, seguro que cruxirá, e ten unha, dúas, tres marcas verdes con forma de bota. O neno sigue andando, e detrás veñen máis, cada vez máis, que corren deixando pisadas, unhas encima doutras, facendo desaparecer baixo os seus pés a neve.
Agárrana coas mans núas e alborozadamente tíranse bólas. A delicada capa que lograra callar está desaparecendo rabuñada do chan por pequenas mans de nenos, disolvéndose co sol e converténdose en auga sobre xeo, ensuciándose polas botas. Hai nenos correndo dun lado a outro, esvarando no xeo, empuxándose, berrando… agachados, algúns recollen montonciños de xeo marrón medio derretido que lles ensucia as mans, e que se lles escorre pola manga adentro.
Temo non ser capaz de explica-la situación: son hordas, son manchas movéndose en tódalas direccións seguindo algún tipo de orde oculto que non descifro dende aquí, coma as formigas en desbandada ó tirarlle unha pedra ó formigueiro, como estorninos no ceo, debuxando formas.
Algún tipo de animal, en todo caso… Dáme pena non poder explicalo, que non sexades capaces de ver como eu vexo o estoupido violento das bolas de neve sucia contra os seus abrigos, que non oiades como eu oio o rumor sordo que compoñen tódalas súas uñas rascando contra o chan, as puntas dos dedos roxas e insensibles.
Vexo a un deles resbalar e caer, coma unha presa fácil, unha gacela. E aínda que se levanta dun pulo e sen darse conta de nada, a súa nariz está a sangrar, un regueiro roxo que cae limpamente dende a súa cara ó infinito e sobre o chan. Cando se decata quédase parado no medio e medio do formigueiro, inclina a súa cabeza cara atrás e así espera a que pare a hemorraxia, respirando pola boca, moi forte e moi seguido, soltando bocanadas de vapor hacia arriba cada vez que o fai…
Cando sona o timbre de final do recreo, mentres todos se van do patio, o sol apágase tras deles como as luces dun espectáculo acabado, e a escena escurécese. A única neve que queda branca está nas sombrías esquinas do patio, cubrindo bolsas vellas de patacas ou paquetes baleiros de tabaco. A imaxe prodúceme a sensación do fin dalgún tipo de experiencia catártica.
Despois comeza a nevar de novo na clase de Bioloxía, maxia, pequenas folerpas de neve brancas caen de novo bailando valses para min ó outro lado da ventá, optimistas, tapando a mancha de sangue do patio como si nada tivera pasado.

1 comentario:

Noé dijo...

Y éste viene siendo el cuento que presenté en febrero de 2004 al premio del Peleteiro, que no gané, claro; ni mención ni áccesit ni las gracias por el dinero que me gasté en los sellos.