Neva

Os copos de neve son demasiado pequenos para caer a peso, así que van dun lado a outro movidos polo capricho do vento. Levados aquí e aló por cortas ráfagas que os arrastran bruscamente, semella sen embargo que son eles quenes remolonean no aire para non chegaren ó chan e cando acaban caendo disólvense sen remedio, mollando o patio.
A poucos, sen embargo, vai desaparecendo o color verde deste, vai aclarándose, e ás once e vintecinco, cando ó sonar o timbre do recreo para de nevar e aparece lonxe no ceo moi brillante o sol, ilumínase un marabilloso tapiz fino e branco xusto antes da tormenta de nenos que xa saen das clases, ás miñas costas, e baixan correndo cara á saída do patio.
Un paso, dous pasos, tres pasos. A neve é esponxosa, seguro que cruxirá, e ten unha, dúas, tres marcas verdes con forma de bota. O neno sigue andando, e detrás veñen máis, cada vez máis, que corren deixando pisadas, unhas encima doutras, facendo desaparecer baixo os seus pés a neve.
Agárrana coas mans núas e alborozadamente tíranse bólas. A delicada capa que lograra callar está desaparecendo rabuñada do chan por pequenas mans de nenos, disolvéndose co sol e converténdose en auga sobre xeo, ensuciándose polas botas. Hai nenos correndo dun lado a outro, esvarando no xeo, empuxándose, berrando… agachados, algúns recollen montonciños de xeo marrón medio derretido que lles ensucia as mans, e que se lles escorre pola manga adentro.
Temo non ser capaz de explica-la situación: son hordas, son manchas movéndose en tódalas direccións seguindo algún tipo de orde oculto que non descifro dende aquí, coma as formigas en desbandada ó tirarlle unha pedra ó formigueiro, como estorninos no ceo, debuxando formas.
Algún tipo de animal, en todo caso… Dáme pena non poder explicalo, que non sexades capaces de ver como eu vexo o estoupido violento das bolas de neve sucia contra os seus abrigos, que non oiades como eu oio o rumor sordo que compoñen tódalas súas uñas rascando contra o chan, as puntas dos dedos roxas e insensibles.
Vexo a un deles resbalar e caer, coma unha presa fácil, unha gacela. E aínda que se levanta dun pulo e sen darse conta de nada, a súa nariz está a sangrar, un regueiro roxo que cae limpamente dende a súa cara ó infinito e sobre o chan. Cando se decata quédase parado no medio e medio do formigueiro, inclina a súa cabeza cara atrás e así espera a que pare a hemorraxia, respirando pola boca, moi forte e moi seguido, soltando bocanadas de vapor hacia arriba cada vez que o fai…
Cando sona o timbre de final do recreo, mentres todos se van do patio, o sol apágase tras deles como as luces dun espectáculo acabado, e a escena escurécese. A única neve que queda branca está nas sombrías esquinas do patio, cubrindo bolsas vellas de patacas ou paquetes baleiros de tabaco. A imaxe prodúceme a sensación do fin dalgún tipo de experiencia catártica.
Despois comeza a nevar de novo na clase de Bioloxía, maxia, pequenas folerpas de neve brancas caen de novo bailando valses para min ó outro lado da ventá, optimistas, tapando a mancha de sangue do patio como si nada tivera pasado.

Un rapaz sentado nun banco do parque axita un carabullo diante do seu can, que espera ansioso a que llo tire. Cando o fai, corre detrás do pao movendo o rabo, nervioso e feliz; pero leva posto un bozal, así que non o pode morder. Rabúñao impotente, da voltas ó seu redor, escarva na terra co fuciño... Mentras tanto, ás súas espaldas o dono agáchase no seu banco e recolle outro pao calquera do suelo. Despois bota un silbido e o can dáse a volta no momento, movendo a cola.

Unha muller de mediana idade, rubia, algo gordiña... en fin, parece normal. Encóntroma tódolos días, sola no medio do parque de San Pedro, sin cans nin nenos pequenos nin ningunha razón para estar alí. Ten unhos auriculares postos e baila. A veces tamén parece esperar a alguén.

Comotopos

Un montón de estudiantes de arquitectura sentados ou arrodillados a ambos lados da calzada, mentras toda a xente de dentro dos coches e dos autobuses e das ruidosas motos que non paran de pasar os observa. Mentras moitos curiosos pasean ás súas espaldas, mirando e comentando despreocupadamente os seus debuxos, un montón de estudiantes de arquitectura aguantan estoicos, cegos como topos para todo, concentrados nun punto fixo, axenos ó curioso espectáculo que conforman ante os meus ollos distraídos que viaxaban no autobús, leendo ó azar carteles dos comercios.

Silla abandonada

Recuerdo una silla al fondo de un pasillo largo, su perfil recortándose a contraluz. Apenas nada. Talvez melancolía.
En la silla se sienta una chica pequeña, y en el suelo, a su lado, finalmente acaba sentándose un chico. En algún momento, y sin que él deje de mirarla siempre desde abajo, ella se levanta y se va. Apenas nada, ya os lo dije...

Autobús

Sólo un rapaz, coa cabeza apoiada na ventana do autobús, que mira a paisaxe de fóra mentras pensa no ben que quedan nas películas as personas solas que apoian a cabeza na ventana do autobús, e miran o exterior distraídamente, pensando quén sabe qué.

¿Por qué narices hai fío musical na lavandería de Rialta?

Un rapaz solitario, concentrado nos seus pensamentos, está sentado enfrente dunha porta aberta pola que entra a única luz que hai na habitación, unha lavandería que se extende inmensa hacia o fondo, chea de lavadoras. E de súpeto, empeza a sonar un piano.

Con torpeza ó principio, as notas de quén sabe qué peza musical van subindo en intensidade e colándoselle na cabeza ó protagonista.

Con violencia, o rapaz levántase, e despois váise achegando ó fondo da sala, pasando entre lavadoras e secadoras coas tripas por fóra, avanzando entre cables e pilotos con dificultade, como quen gatexa para entrar nunha cova. Cada vez máis a escuras, soamente hai unha luz que que entra a través dunha rexa de ventilacióna ras de chan, pola que se cola tamén a música.

Agáchome con el, axeónllome sobre o piso para mirar ó outro lado da pequena gateira. Sinto a súa emoción, a súa curiosidade, a música cada vez máis intensa...

Cando miramos, no preciso segundo no que a vemos por primeira vez, a rapaza para de tocar e pasa unha folla do seu libreto musical. Despois, estira os dedos, e comeza de novo. Desfaise o embruxo para min, que me levanto e miro hacia atrás. A lavandería paréceme pequena, as máquinas vense ordenadas e tranquilas, e non dan medo, a luz que entra por pequenas ventanas no alto das paredes fai que a estancia se vexa clara e diáfana.

A dicir verdade, o único que hai fóra do normal é un rapaz axeonllado, mirando por unha pequena gateira no chan, completamente hipnotizado. Quén sabe qué pasará pola súa cabeza.